İnsanın kimsesiz kaldığı gece vakti, kendini en iyi hesaba çekme vaktidir. Kimsenin elinin, kalbine yetişemediği, her şeyin karanlığa büründüğü zamanda hakikatlerin aydınlığa çıktığı zamandır gece.
Etrafında önünü açan, seni öven bir insan yok. Yapayalnızsın. İşte tam bu zaman samimi bir şekilde Rabbine yalvarmanın vakti. Günahlarından pişmanlık duymanın, kendinle hesaplaşmanın, O’na içini dökmenin, belki de yeni bir başlangıç yapma vakti.
Evet, artık Rabbinle başbaşasın ve ölümün ne zaman seni bulacağı belli değil. O yüzden sanki bu gece son gecenmişçesine affetmeyi seven Rabbinle konuş, O’na hâlini arzet ve O’ndan mağfiret dile.
“De ki: ‘Duanız olmasa, Rabbim size ne diye değer versin!…”
(Furkan, 77)
